Category Archives: teksty

Premierowy numer magazynu DANCEFLOOR!

Oddaję w wasze ręce pierwszy ever online numer mikro magazynu sztuk performatywnych DANCEFLOOR#1 / Nowy Rok 2022.

W magazynie będzie szeroko o sztukach performatywnych, o ich poszerzaniu, queerowaniu i przekraczaniu, a wszystko w kontekstach społeczno-politycznych. Będzie o polityce w działaniach performatywnych i o performatyce działań politycznych. Wszystko się łączy i przeplata. Razem z zaproszonymi osobami, będziemy próbować rozpoznawać i identyfikować te odcienie, wspólne pola, centra i marginesy.

Od dawna chciałem czytać fajny graficznie magazyn o sztukach performatywnych i polityce, w którym tekst będzie skondensowany i treściwy. A że nie ma takiego, to zrobiłem swój. Miłej lektury!

Pierwszy numer w całości poświęcony jest choreografii społecznej:                                                 Z Ramoną Nagabczyńską, Kasią Stefanowicz i Tatianą Cholewą rozmawiam o ich rozumieniu choreografii społecznej. Bożna Wydrowska pisze o niej w kontekście kultury ballroom. Anka Herbut dzieli się fragmentem tekstu z projektu “Brave Spaces”, Bazhena Shamovich opowiada o performatyce oporu w Białorusi a Zuza Hertzberg opisuje swój perofrmance “Dąbrowszczacy – Wyklęci wśród wyklętych”. Wielkie serce dla was za wsparcie pierwszego numeru DANCEFLOOR <3

Cały magazyn w formacie .pdf do pobrania tutaj >>> DANCEFLOOR#1_NowyRok2022 lub na stronie głównej link na prawym panelu.

Mój tekst w RUCHOMYCH TEKSTACH 2021

Z przyjemnością was informuję, że mój tekst znalazł się w zbiorze RUCHOME TEKSTY, które ukazały się w dniu przesilenia zimowego 22 grudnia 2021. Plik .pdf zbioru można pobrać ze strony Forumtanca.org (zakładka “Ruchome teksty”). Dodatkowo, możecie wesprzeć publikację na portalu Zrzutka.pl! (będzie m.in. na wynagrodzenia dla autorek i autorów:)

“Ciało w częściach jest łatwiejsze. Do zrozumienia, zaakceptowania, odrzucenia. Kawałki ciała mogą należeć do kogokolwiek lub do nikogo. Części łatwiej się pozbyć niż całości. Części łatwiej przechowywać”. Całość w RUCHOMYCH TEKSTACH!

“Starość na scenie tańca: potencjał porażki” – mój tekst na Didaskalia.pl

W nowym 166. numerze gazety teatralnej DIDASKALIA możecie przeczytać mój tekst pt. “Starość nascenie tańca: potencjał porażki”. Chciałem w tym miejscu podziękować osobom, dzięki którym ten tekst powstał, i które cytuje w eseju: Marta Kosieradzka, Tatiana Cholewa, Dorota Porowska, Andrzej Woźniak, Ula Zerek, Krystyna Mazurówna.

<Czy rzeczywiście potrzebujemy sceny tańca, w której musimy „być świadomi swojego późnego startu”, a nie startować wtedy, kiedy chcemy i nasz moment startu w nikim nie wzbudza podejrzeń, i nie jest powodem segregacji? Sceny tańca, na której musimy tłumaczyć się ze swojego wieku i udowadniać wszystkim, że, jak śpiewał poeta, „jeszcze w zielone gramy, jeszcze nie umieramy”? Chciałbym sceny tańca, gdzie ani ja, ani moje koleżanki i moi koledzy, tancerki i tancerze po trzydziestym piątym roku życia, nie będziemy czuć się „zażenowane, starając się o programy dla młodych i zaczynających twórców”.>

Cały tekst tu: https://didaskalia.pl/pl/artykul/starosc-na-scenie-tanca-potencjal-porazki

 

“Taniec i totalitaryzm” – mój tekst we wrześniowym Dialogu

“Taniec, który kojarzy się stereotypowo z pięknem, wirtuozerią, delikatnością czy kobiecością – choć dzisiaj już coraz mniej, ale wtedy ta konotacja była jeszcze dość silna – został wykorzystany przez polityczną propagandę systemów totalitarnych. Systemów, kulturowo kojarzonych z siłą, kontrolą, pewnością czy dominacją. Mogłoby się wydawać, że taniec nijak nie przystaje do wizerunku potęgi autorytarnych wodzów, ale być może właśnie dlatego został wciągnięty w machinę terroru i przemocy totalitarnych reżimów, żeby ocieplić wizerunek i pokazać ich ludzką twarz”.

Link do wrześniowego numeru online: http://www.dialog-pismo.pl/archiwum-numerow/numer-92021-778

Mój tekst “Choreografia nowej obecności” w wakacyjnym Dialogu

“Dla mnie, jako performera wykorzystującego w swojej pracy artystycznej przede wszystkim praktyki nowego tańca i poszerzonej choreografii, nowa obecność wobec siebie, widzów i innych artystek oraz artystów i nowe uczestnictwo w sztuce, stają się punktem odniesienia nie tylko w procesie twórczym oraz badawczym, lecz także w jego wytworach w postaci spektaklu, performansu, warsztatu czy laboratorium. To, jak myślę o relacji ze swoim i z innym ciałem, z drugim człowiekiem, z osobami nieludzkimi, ze środowiskiem przyrodniczym, z miastem, ale i z historią, polityką, władzą, zdrowiem czy bezpieczeństwem, staje się dla mnie kluczowe w rozumieniu sztuki i jej nie tylko kulturotwórczej, ale głównie „politykotwórczej” roli.”

Cały tekst tu: http://www.dialog-pismo.pl/w-numerach/choreografia-nowej-obecnosci