Dzisiejsze solo to nie spektakl, a kolokwialna bójka na boisku za szkołą. Bójka o pozycję na scenie, o granty, o open calle, o stypendia i rezydencje.
Link do artykułu: https://www.dwutygodnik.com/artykul/9467-poza-sieci-wspolpracy.html?fbclid=IwAR2R2dDqQ-0k8dB_3Rsg8PscC_dQUvM5kLrzT0Ybb8vzfyjKPbtAC3V10qc
W ramach tej samej Szkoły Dramaturgów Społecznych, o której pisałem w poprzednim poście, tym razem do posłuchania i zobaczenia fragment mojego tekstu “1200 Volt” o Igoru Stachowiaku zamordowanym przez wrocławską policję w 2016 roku. Cały tekst dramatu i wideo z czytań innych tekstów znajdziecie na stronie Strefy:
http://strefawolnoslowa.pl/projekty/szkola-dramaturgow-spolecznych/
W ramach strasznie fajnej, mądrej i twórczej inicjatywy w tym pojebanym 2020 roku, w której miałem ogromną przyjemność brać udział czyli Szkoły Dramaturgów Społecznych Strefa WolnoSłowa pod kierunkiem Artura Pałygi, powstały znakomite dramaty, których fragmenty zostały odczytane na Małej Scenie Teatru Powszechnego w Warszawie przez fantastycznych performerów i świetne performerki związane ze Strefą. Miałem przyjemność być w podwójnej roli dramatopisarza i performera i poniżej do obejrzenia czytanie fragmentów genialnego tekstu Lidki Karbowskiej “Mam tylko dwa policzki i nie mam zamiaru bez końca ich nadstawiać”.
Na portalu Taniecpolska.pl możecie przeczytać mój tekst: “Choreografia site-specific: między sztuką a polityką”
Projekty site-specific realizują potrzebę wychodzenia poza instytucjonalne ramy sztuki, poza teatr czy galerię, z wnętrza sztuki na jej marginesy. To kwestionowanie instytucji jako miejsca do prezentacji sztuki staje się działaniem politycznym, uwalniającym sztukę z jednej strony od obostrzeń regulaminów i przepisów obowiązujących w danej instytucji kultury, z drugiej – od konwenansu galeryjno-muzealnego. Wyjście ze sztuką na zewnątrz, otwarcie jej na widzów-uczestników, wpisanie w krajobraz miasta czy wsi, jest działaniem z gruntu antykapitalistycznym, bez biletów i opłacanej obsługi technicznej. Jak pisze Ługowska, „Miejsce przestało oznaczać fizyczne warunki muzeum i zaczęło wskazywać na system społeczno-ekonomicznych relacji, funkcjonując jako pewna rama społeczna, instytucjonalna, ekonomiczna, polityczna, samo stając się tematem sztuki”.
Regularne, otwarte, online spotkania Przestrzeni Wspólnej kierowane są do osób zawodowo lub amatorsko zajmujących się choreografią i tańcem (jako praktyczki_cy i badaczki_cze), ale nie wykluczają udziału wszystkich potencjalnie zainteresowanych.
Tym razem rozmowa wokół tekstów:
