W piątek 6.06 o 18:00 (666) zapraszam na perfor(o)mance towarzyszący wystawie „Kontakty z naturą” Krzysztofa Maniaka i Jadwigi Sawickiej w galerii BWA Warszawa
Perfor(o)mance jest jej choreograficznym odczytaniem i próbą ucieleśnienia splątanych zależności człowieka z przyrodą zwracając uwagę na polityczny charakter tej relacji. Performer nie dystansuje się do natury zostawiając ją w spokoju, ale zanurza się w jej mroczną ekologię w poszukiwaniu – idąc za Timothy Mortonem – „logiki przyszłego współistnienia”.
Fragment tekstu kuratorskiego Katarzyna Szaulińska:
„Kiedyś spleciemy się z ziemią, Krzysztof Maniak, Jadwiga Sawicka i wszyscy oglądający tę wystawę, ja też. Wyrosną na nas pokrzywy albo autostrada, zostaną puste muszle. Natura nas zje, przemieli na co innego, może kartofle, może kalafiory. Usunie odrębność, iluzję bycia samemu. Jeśli w międzyczasie, jeszcze na żywca, uda wejść w kontakt z towarzyszami tej sytuacji egzystencjalnej, to nie inaczej niż lekko podgryzając.
Byle poczuć, a jak się da, to nie zniszczyć.”
•
On Friday, 6.06 at 6:00 pm (666), you are invited to the perfor(o)mance accompanying the exhibition „Contacts with Nature” by Krzysztof Maniak and Jadwiga Sawicka at the BWA Warsaw gallery
Perfor(o)mance is its choreographic image and an attempt to embody the tangled relationship between human and nature drawing attention to the political nature of this relations. The performer does not distance himself from nature by leaving it alone, but plunges into its dark ecology in search of – following Timothy Morton – „the logic of future coexistence.”
Excerpt from curatorial text by Katarzyna Szaulińska:
“One day we’ll intertwine with the earth, Krzysztof Maniak, Jadwiga Sawicka, all those viewing this exhibition, and me too. Nettles or a highway will grow on us, empty shells will remain. Nature will consume us, grind us into something else, maybe potatoes, maybe tomatoes. It will remove separateness, the illusion of being alone. In the meantime, while we’re still alive, if we manage to get in touch with the companions of this existential situation, it can’t be done without a nibble.
Just to have a taste. Not to destroy.”
