Performance i instalacja audio-video „Jestem Rzeką” w CSW ŁAŹNIA 2 to artystyczno-aktywistyczne działanie, mające na celu zwrócenie uwagi na katastrofalny stan rzek w Polsce i na świecie. Nasze działanie artywistyczne wychodzi z troski o rzeki i ich – a tym samym naszą – przyszłość. Jako artystki dysponujące narzędziami sztuki wzmocnionymi politycznym przekazem dotyczącym katastrofy ekologicznej, nie możemy i nie chcemy bezczynnie przyglądać się niszczeniu rzek, których jesteśmy częścią. Rzeki bez nas przetrwają, my bez nich nie.
W naszej instalacji i w performansie wykorzystujemy nagrania terenowe znad rzeki Cybina. Kostiumy i scenografia wykonane są z upcyklingowego plastiku. W performansie korzystamy z eksperymentalnych praktyk choreograficznych, inspirujemy się tańcem butoh i tańcami barokowymi z epoki, której symboliczny przepych przedmiotów przywodzi nam dzisiaj na myśl bogactwo plastikowych śmieci spławianych rzekami. Chcemy podjąć próbę radykalnego przekierowania uwagi na Rzekę nie unikając nazywania człowieka sprawcą kryzysu klimatycznego, a antropocenu erą katastrofy ekologicznej.
Koncepcja: Jagoda Witkowska, Mo Tomaszewska, Lukas Wojcicki; Performance i choreografia: Mo Tomaszewska, Lukas Wojcicki; Kostiumy, projekt scenografii: Mo Tomaszewska; Kuratorka: Jagoda Witkowska
W performansie zostały wykorzystane fragmenty kompozycji Louisa Couperina w wykonaniu Massimo Berghella (klawesyn). Aranżacja muzyczna oraz tekst performansu na podstawie fragmentów eseju Astrida Neimanis „Hydrofeminizm, czyli stawanie się ciałem wodnym” w przekł. Sławomira Królaka, Dwutygodnik 2020: Lukas Wojcicki
Więcej: https://www.laznia.pl/

Foto: Remigiusz Boguszewski


Lista uchybień to dokument, który został wręczony jednej z pracowniczek instytucji kultury w pierwszym dniu po jej powrocie z urlopu. Na liście znalazł się szereg zarzutów dotyczących jej pracy. Zamiast dialogu z przełożoną – dokument punktujący niedociągnięcia. Zamiast szukania rozwiązań – plan naprawczy i groźba sankcji. Co oznacza praktykowanie solidarności, współpracy, sprawiedliwości społecznej w branży kultury? Kto wyznacza granice komunikacji i jakie są konsekwencje ich przekraczania i utrzymywania? Jak sprawić, by praca w kulturze była ekologiczna, zrównoważona, zdrowa?
Do waszych wirtualnych rąk trafia mocno spóźniony wiosenno-letni numer mikromagazynu sztuk performatywnych DANCEFLOOR 