“KolażXX”, performance choreograficzny / “CollageXX”, choreographic performance 20′, 2019  Koncepcja, performance, choreografia, taniec / conception, performance, choreography, dance: Łukasz Wójcicki
Dramaturgia / dramaturgy: Olga Drygas
Wizualizacje i dźwięk / visualization & sound: Adrien Cognac
Produkcja / production: Galeria WY
Premiera / premiere: 14 grudnia 2019, Fabryka Sztuki, wernisaż wystawy prac galerii Ślad, Łódź / 14.12.2019 at Fabryka Sztuki, opening of the Ślad Gallery’s works exhibition, Łódź city                Trial: https://vimeo.com/464500979

[FOR ENGLISH SCROLL DOWN]

Performance „KolażXX” opowiada wyobrażeniową historię sztuki Polski Ludowej przełomu lat 70. i 80. inspirowaną losami legendarnej łódzkiej galerii ŚLAD Janusza Zagrodzkiego i zmagania związanych z nią artystów i artystek ze stagnacją sztuki, jej instytucjonalnym skrępowaniem i systemowym uciszaniem za pomocą filtra propagandowo-cenzuralnego PZPR-u. Wizualizacje, które pojawiają się w projekcie to archiwalne zdjęcia i fragmenty wideo z lat 70. i 80. poprzedniego stulecia z oficjalnych galerii, imprez z udziałem ówczesnych ministrów kultury, dyrektorów instytucji sztuki, kuratorów i kierowników, ale i osób sztuki, które swoją twórczością legitymizowały ówczesny system polityczny. Białe ślady postaci na materiałach wizualnych to próba uchwycenia nowej przestrzeni artystycznego wyrazu, tego bardziej osobistego, który w niepokorny sposób wdzierał się w zabetonowane status quo sztuki współczesnej w tamtym okresie. Jednocześnie, ślad ten przywodzi na myśl znikające, bladnące fragmenty zdjęć, przenosząc sportretowaną na nich rzeczywistość do archiwum i robiąc w ten sposób miejsce na nowe, niezależne emanacje artystyczne.

Gest performera, polegający na powtórzeniu tych śladów swoim nagim ciałem odwołuje się do autonomicznej, niezależnej sztuki wkraczającej w skostniałą przestrzeń galeryjną. Nagi performer, poprzez odtworzenie choreografii pustych i często przemocowych gestów na linii władza – poddani, z jednej strony dekonstruuje tamtą rzeczywistość poprzez jej symboliczne unieważnienie, a z drugiej wyraża świeżość i witalność sztuki niezależnej.

Teledyskowe intro i żywy kolaż nowej choreografii performera z wizualizacjami wnętrz prywatnego mieszkania to symbol niepokornej sztuki drugiego obiegu czasów PRL-u. Gifowe animacje quasi archiwalnych zdjęć i pojawiające się filtry żywcem z Instagrama budują porozumienie pomiędzy dwoma rzeczywistościami przełomu wieków. Popularna w mediach społecznościowych technika „relacji”, która istnieje w internecie przez 24 godziny, jest wirtualnym śladem rzeczywistości. Poddaje pod dyskusje akt archiwizacji i przeformułowuje zadania artysty. Niezliczone ikonki i animacje, które można dowolnie nakładać na zdjęcia i filmy odwołują sztukę, jednocześnie wynosząc ją do rangi pop artu a każdego użytkownika Instagrama mianują artystą. Performer, ozdobiony filtrami queeruje tożsamość sztuki zadając pytania o trwałość jej śladu w nowej rzeczywistości.

Idea performatywnego kolażu bezpośrednio odwołuje się do intersekcyjności technik sztuki łącząc fotografię z wideo-artem, instalacją, sztuką performatywną i nową choreografią poszerzając w ten sposób teren odbioru i przeżywania sztuki przez osoby ją tworzące i odbierające.

[ENGLISH]

The performance “KolażXX” tells the imaginative history of the art of People’s Poland at the turn of the 1970s and 1980s, inspired by the fate of the legendary gallery ŚLAD by Janusz Zagrodzki and the struggle of associated artists with the stagnation of art, its institutional restraint and systemic silencing with the help of the communist regime propaganda and censorship filter. The visualizations that appear in the project are archival photos and video fragments from the 1970s and 1980s from official galleries, events with the then ministers of culture, directors of art institutions, curators and managers, but also people of art who legitimized the political system of the time. White traces of figures on visual materials is an attempt to capture a new space of artistic expression, the more personal one, which defiantly interfered with the concrete status quo of contemporary art at that time. At the same time, this trace brings to mind disappearing, fading fragments of photos, transferring the reality portrayed in them to the archive, thus making room for new, independent artistic emanations.