“ManufacTourist”, taneczny wykład performatywny / dance performative lecture 40′, 2019 Koncepcja, tekst, performance, choreografia i taniec / conception, text, performance, choreography and dance: Łukasz Wójcicki
Wizualizacje i dźwięk / visualizations & sound: Adrien Cognac
Konsultacja artystyczna / artistic consultation: Alicja Borkowska
Współpraca performerska / co-performer: Igor Stokfiszewski
Produkcja / production: Krytyka Polityczna i Fundacja Strefa WolnoSłowa
Koprodukcja / co-production: European Alternatives
Premiera / premiere: 8 listopada 2019, II Biennale Arcipelago Mediterraneo, Transeuropa Festival, Teatro Garibaldi, Palermo, Włochy / 08.11.2019, II Biennale Arcipelago Mediterraneo, Transeuropa Festival, Teatro Garibaldi, Palermo, Italy                                                                           Trial: https://vimeo.com/464502034

[FOR ENGLISH SCROLL DOWN]

Performance taneczny „ManufacTourist” poprzez wykład performatywny, taniec i nową choreografię zadaje pytania o bliskość rutyny i reżimu pracy robotnika w fabryce z rutyną i reżimem treningu tancerza. Na ile jest to uzasadniona inspiracja, a na ile artystyczne nadużycie. Performer, poprzez ruch dokonuje tanecznej interpretacji choreografii robotnika i robota pracujących na taśmie fabrycznej w fabryce samochodów. Pojawia się pytanie o moment, w którym kończy się człowiek, a zaczyna maszyna. Czy zjawisko pracującej fabryki, z całą jej synchronicznością ruchów, muzyką maszyn i librettem dziennej normy to pierwszy krąg dzieła artystycznego czy dantejskiego piekła.

W warstwie tekstowej to czteroczęściowa kompozycja, gdzie najpierw dowiadujemy się o pięknie choreografii pracowników i pracownic w fabryce i towarzyszącej temu „muzyce” dźwięków pracujących robotów. O autentyczności robotnika-performera/tancerza, który nie udaje, nie gra, tylko jest sobą od początku do końca. Stanowi niedościgniony wzór dla artysty-performera/tancerza, który zawsze odtwarza jakąś rolę a tym samym nigdy nie jest prawdziwy: „Performatyka fabryki jest nieskończenie piękna.”

Następna część to pean na cześć robota pracującego w fabryce, jako performera doskonałego bo precyzyjnie zaprogramowanego i zsynchronizowanego z całym „dziełem”, jakim jest fabryka. Robot-tancerz jest nie tylko elementem performatywnego krajobrazu fabryki, ale również instrumentem tworzącym jej dźwiękowy pejzaż: „Robot to maszynowy instrument fabrycznej symfonii. […] Doskonale zaprogramowany performer. Bezbłędny i ślepy.”

Performer na scenie dokonuje choreograficznej interpretacji pracy robotnika na fabrycznej taśmie.

Trzecia część stawia pytania o etyczność użycia pracy robotników i robotnic fabryki to dzieła artystycznego. Mówi o łatwości, z jaką artyście przychodzi przeniesienie na plan spektaklu życia i śmierci ludzi pracujących w fabryce, sprowadzając ich umęczone ciała do roli praktyki ruchowej, morderczą rutynę ruchów do tanecznej choreografii a wielogodzinny koszmar szumu maszyn do medytacyjnej symfonii. Zderza realność życia robotnika/robotnicy z artystycznym mitem pracownika fabrycznego, kształtowanym przez filmy z taśm produkcyjnych z podkładem muzyki klasycznej czy videoclipy, w których ludzie pracują do rytmicznych dźwięków. Czy jest to niewinna gra artystyczna czy estetyzacja ludzkiego znoju, zmęczenia i upodlenia?
„Łatwo mi dojrzeć w robotniku performera, jestem w fabryce kilkadziesiąt minut, ze zorganizowaną wycieczką. Chodzimy jak po muzeum, galerii albo jak po zoo.”

Performer na scenie dokonuje choreograficznego przekroczenia człowieka w robota i robota w człowieka.

W ostatniej części słyszymy tekst opisujący fragment z rutynowego dnia robotnika fabrycznego: „Zanim o 6.00 wejdę na taśmę w szatni zakładam biało-zielone spodnie robocze. Z szafki wyjmuję buty, […]. Wkładam niebieską koszulkę z krótkim rękawem […]. Pod pachę wciskam narękawniki […] i rękawice z jednym palcem. […] Na stoliku układam szlifierkę, pilniki i specjalny ołówek do markowania błędów na karoserii.”

W tym czasie, performer na scenie, gra samotnie w koszykówkę. Akt ten ma podwójne znaczenie symboliczne: jest przestrzenią wspólną dla robotnika i tancerza, którzy, mimo skrajnie różnych zawodów, wychodzą po pracy (z fabryki i ze studia tanecznego) pograć w kosza, zrelaksować się i zresetować umysł. Jednocześnie, samotna gra w koszykówkę, grę zespołową, nawiązuje do tekstu z drugiej części performensu, w którym słyszymy o pracy robotów w fabryce: „To praca zespołowa bez zespołu. Wielokrotność robotów w jednej przestrzeni, przy tej samej taśmie produkcyjnej, tworzy iluzje zespołu. W rzeczywistości, każdy robot-performer to wielki indywidualista, samowystarczalny. Samotność doskonała.”

[ENGLISH]

The “ManufacTourist” dance performance was created as one of the effects of the international European Alternatives project “Visegrad Caravan” as part of the broader program “Transeuropa Caravans”. It was a socio-research project concerning economic migrants, their working and living conditions and the protection of their employee rights.

The performance “ManufacTourist” through a performative lecture, dance and new choreography asks questions about the closeness of the routine and work regime of the worker in the factory with the routine and training regime of the dancer. To what extent is a legitimate inspiration, and to what extent is an artistic abuse. The performer, through the movement, performs a dance interpretation of the choreography of a worker and a robot working on a factory line in a car factory. The question arises about the moment when a man ends and a machine begins. Is the phenomenon of a working factory, with all its synchronous movements, machine music and libretto of the daily norm, the first circle of an artistic work or Dante’s hell.

The organic human body permeates the robot machine body. The performer explores the contact of warm skin tissue with the cold steel structure. A new biological-mechanical, alchemical-cybernetic quality is created on this connection. Capturing the moment of penetration and transformation of the body into a machine becomes the key to understanding the new, post-gender identity of the Robot-Man, Android, and Artificial Intelligence.